City Break #032| Sakura
άνοιξη, ανθοφορία, χρώματα, τοπία
Η έκτη επίσκεψή μου στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου προγραμματίστηκε ως η συνέχεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού στην Ινδία, με σκοπό να χαρώ ξανά (μετά το 2015) την ανθοφορία των κερασόδεντρων. Από την Bangalore πέταξα με Cathay Pacific μέσω Hong Kong για την Fukuoka στη δυτική Ιαπωνία, με σκοπό να κάνω μία διαδρομή προς το Tokyo από όπου θα επέστρεφα στην Ευρώπη. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και άλλα μέρη πέρα από τα mainstream (Osaka, Kyoto), επισκέφτηκα την “γειτονιά” του ιερού βουνού Fuji, και είχα και μία ολόκληρη ημέρα με εξαιρετικό καιρό στην πρωτεύουσα.
Όπως φαίνεται, δυσκολεύομαι αρκετά να τηρήσω την υπόσχεσή μου για ένα γράμμα ανά 2-3 εβδομάδες, λόγω φόρτου εργασίας αλλά και ταξιδιών. Παίρνουν αρκετό χρόνο για να γραφτούν αυτά τα γράμματα και απαιτούν συγκέντρωση, οπότε πλέον δεν υπόσχομαι συγκεκριμένη συχνότητα, και θα προσπαθώ να στέλνω ένα περίπου κάθε μήνα. Όπως και να έχει, σας ευχαριστώ για την αγάπη που δείχνετε στο περιεχόμενο που μοιράζομαι μαζί σας.
Σε φόντο λευκό και ροζ
Από τις αρχές του Μαρτίου μέχρι το τέλος του Απριλίου(*) η ιαπωνική κερασιά Prunus Serrulata ανθίζει και γεμίζει με ροζ και λευκό χρώμα τους κήπους, ακόμη και τα αστικά τοπία. Αυτά τα δέντρα κερασιάς δεν καρποφορούν, είναι ποικιλίες που δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για δακοσμητικούς σκοπούς. Όλη αυτή η μαγεία περιγράφεται με την ιαπωνική λέξη σάκουρα (ο τόνος στην προπαραλήγουσα).
(*) Στο νησί της Οκινάουα η sakura εμφανίζεται στα μέσα του Ιανουαρίου. Άμα δείτε που βρίσκεται αυτό το μέρος, θα καταλάβετε γιατί.
Η επόμενη ιαπωνική λέξη που συνοδεύει όλη αυτή τη μαγεία είναι το hanami (προφέρεται χανάμι, ο τόνος στην παραλήγουσα) και είναι η ιαπωνική παράδοση της απόλαυσης του φανομένου της sakura με πικ νικ κάτω από τα κερασόδεντρα. Όπως η κοπέλα της πιο πάνω φωτογραφίας, η οποία έστρωσε ένα πλαστικό, και έβγαλε τα φαγητά της.
Κάθε χρόνο η Ιαπωνική Μετεωρολογική Υπηρεσία ξεκινά την παρακολούθηση των δέντρων και ανακοινώνει τις εκτιμήσεις της ανθοφορίας για κάθε περιοχή της χώρας. Οι νοτιοδυτικές περιοχές (πχ Fukuoka) ξεκινούν πρώτες, το βόρειο νησί Hokkaido ανθίζει τελευταίο, και τα νιοτιότερα μέρη επίσης προηγούνται, όπως και το Τόκιο.
Δεδομένου ότι η ανθοφορία διαρκεί μία με δύο εβδομάδες, η επιλογή που έκανα για αρχές Απριλίου μου “βγήκε” εξαιρετικά καλά. Δεν στόχευα να δω sakura στο Τόκιο, άλλωστε την είχα δει το 2015 (δείτε την παρακάτω φωτο) αλλά σε άλλα μέρη.
Okayama
“Μα που τα βρίσκεις αυτά τα μέρη και πας εκεί” με ρωτήσανε σχεδόν όσοι/ες τους είπα το δρομολόγιο. Ε είπα αυτή τη φορά να μην κολλήσω πάλι στα πιο γνωστά όπως η Osaka ή το Kyoto, τα οποία άλλωστε έχω επισκεφτεί ξανά και ξανά. Άλλωστε η εκκίνηση από την Fukuoka ήταν προμελετημένη ώστε να κινηθώ ανατολικά κατά μήκος της νότιας ακτής. Έριξα μία ματιά στον χάρτη και εντόπισα που θα μπορούσα να “σπάσω” τη διαδρομή για να δω και κάτι τις.
Εκτός από ένα πολύ συμπαθητικό τυπικό ιαπωνικό κάστρο, το οποίο φαίνεται πίσω από τα δέντρα στην πιο πάνω φωτογραφία, η πόλη της Okayama έχει να προσφέρει και τον Kōraku-en, έναν από τους Τρεις Σπουδαίους Κήπους της Ιαπωνίας. Τα κερασόδεντρα ήταν λίγα σχετικά, ο κήπος όμως ανταποκρίθηκε απόλυτα στη φήμη του.
Δεν ξέρω πως να το περιγράψω, αλλά η επίδραση αυτού του τόσο τακτοποιημένου και σχεδόν τέλειου τοπίου στον εγκέφαλό μου ήταν εντυπωσιακή: με ηρέμησε σε πρωτόγνωρο βαθμό (όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι γενικά είμαι στην τσίτα). Έφυγα από εκεί με μία αίσθηση πληρότητας και ευχαρίστησης.
Himeji
Μόλις 20 λεπτά με το τραίνο από την Okayama βρίσκεται η πόλη Himeji. “Μα που πας και τα βρίσκεις” μου λέγανε, “μα καλά δεν ξέρετε το Himeji;” απαντούσα. ¨Ενα από τα ομορφότερα κάστρα της Ιαπωνίας βρίσκεται εκεί, με έναν πανέμορφο κήπο μπροστά με πάρα πολλά κερασόδεντρα.
Το κάστρο από μόνο του είναι θρυλικό. Πρωτοχτίστηκε το 1333, τρεις αιώνες μετά έλαβε σημαντικές προσθήκες στο συνολικό σύμπλεγμα, το 1871 γλίτωσε στο τσακ την κατεδάφιση από το αναμορφωτικό καθεστώς του αυτοκράτορα Meiji, χαρακτηρίστηκε στρατιωτικό κτίριο, και το 1945 γλίτωσε από θαύμα από τους βομβαρδισμούς των αμερικανών που ισοπέδωσαν σχεδόν την πόλη -λέγεται ότι έπεσε βόμβα ακριβώς στην κορυφή του, η οποία απέτυχε να εκραγεί. Επίσης, επιβίωσε άθικτο του μεγάλου σεισμού του 1995 στο Kobe που έκανε τρομερές ζημιές στην πόλη Himeji. Δηλαδή μετά από όλη αυτή τη φοβερή ιστορία, δεν αξίζει να πάει κανείς να το δει…;
Είναι ένα από τα ομορφότερα σημεία για να ευχαριστηθεί κανείς την sakura. Η κοπελίτσα που πραγματώνει hanami στην αρχή του άρθρου είναι από εκείνο το μέρος. Όσοι/ες έχετε σκοπό να (ξανα)πάτε κάποια στιγμή στην Ιαπωνία, να το βάλετε οπωσδήποτε στο πλάνο σας.
Α ναι, το έχουμε και σε Lego:
Fujikawagutchiko
Οποιαδήποτε αναζήτηση για την Ιαπωνία θα επιστρέψει οπωσδήποτε μία φωτογραφία σαν την παραπάνω. Είναι η διάσημη ινσταγκραμική θέα της Chureito Pagoda από την εξέδρα παρατήρησης που υπάρχει στο σημείο, και του ιερού βουνού Fuji το οποίο φαίνεται στο βάθος. Όταν θέλει δηλαδή, διότι εδώ όπως βλέπετε φαίνεται μόνο η βάση του.
Παρεμπιπτόντως, η ανάβαση εκεί επάνω δεν είναι και πολύ εύκολη, λόγω του μεγάλου πλήθους. Μου πήρε σχεδόν 2 ώρες, η διαχείριση του σημείου φροντίζει να βάζει συγκεκριμένο αριθμό επισκεπτών στην πλατφόρμα και τους αφήνει για μόλις 5 λεπτά. Σωστό και τίμιο, και η αναμονή άξιζε τον κόπο.
Το ιερό βουνό Fuji δεν είναι πάντα ορατό, έχει το δικό του τοπικό μικροκλίμα το οποίο συνήθως φέρει νεφώσεις που κρύβουν την σχεδόν τέλεια κορυφή του. Υπάρχουν διάφορα σημεία παρατήρησης στην περιοχή, η οποία αξίζει περεταίρω εξερεύνησης.
Κάτι πρέπει να γίνει με τα ονόματα, άκου εκεί “φουτζικαβαγκούτσι-κο-κο-κο”…
Στο λεωφορείο της επιστροφής έτυχε να κάθομαι στη σωστή πλευρά, και επιτέλους το βουνό μου έκανε την τιμή.
Kamakura
Συνέχεια του “μα που τα βρίσκεις αυτά τα μέρη και πας εκεί”. Συνέβη το εξής λοιπόν:
Φεύγοντας από το Fuji είχα κλείσει ξενοδοχείο στην Yokohama, στο οποίο έφτασα αργά το απόγευμα, και το επόμενο πρωί έβρεχε αρκετά στην περιοχή. Η επόμενη διαμονή μου ήταν στο Τόκιο, που είναι πολύ κοντά, αλλά με μία ματιά στον χάρτη είδα ότι η Kamakura αξίζει μία βόλτα. Μισή ώρα με το τραίνο και έφτασα, με τη βροχή να μην κόβει όμως.
Η Kamakura είναι κάτι σαν το μικρό ξαδερφάκι του Kyoto. Έχει ωραιότατους ναούς, μέχρι και ένα δάσος bamboo σαν το Arasiyama, και αξίζει μία ημερήσια βόλτα.
Ο μεγάλος Βούδας είναι η βασική ατραξιόν της πόλης, και μία ανθισμένη κερασιά εκεί δίπλα πρόσθεσε λίγη sakura στο σκηνικό, έστω και αν έβρεχε του καλού καιρού.
Και ολίγον Τόκιο…
Στην περιοχή της Shinjuku υπάρχει ένας εξαιρετικός κήπος, ο οποίος εκείνη την ηλιόλουστη Δευτέρα είχε ακόμη μερικά κερασόδεντρα με τα ροζ και φούξια άνθη τους.
Ο μικρός ποταμός Meguro είναι από τα πλέον διάσημα σημεία για να δει κανείς την sakura, όμως είχε σχεδόν περάσει η εποχή, ίσα που φαινόταν κάτι.
Άσχετη με την sakura, αλλά πάντα εντυπωσιακή, η διάσημη διασταύρωση στη Shibuya που πλημμυρίζει με κόσμο όταν ανάβει ο “γρηγόρης”.
Σας χρωστάω ακόμη την Osaka και την Nara, για τις οποίες θα προσπαθήσω να γράψω το συντομότερο. Πάντως αυτό το ταξίδι, αν και ολιγοήμερο, ήταν τόσο γεμάτο σε εικόνες που μου φάνηκε λες και έλειπα ολόκληρο μήνα.